آخرین اخبار و جدید ترین خبر های دنیا در کم خبر

آن چه در ماجرای هادی عامل ناراحت کننده است محتوای برنامه نیست که به حکم از کوزه همان برون تراود که در اوست از صدا و سیما بیش از این نمی توان انتظار داشت. دور افتاده است دست بی هنران و شعار فروشان و عرصه بر هنرمند و اهل ذوق تنگ شده است.

خب، بالاخره تاریخ مصرف ستایش از روسیه هم به سر آمد. درست مثل تاریخ مصرف بشار اسد. حالا دیگر، نه اصلاح طلبان و طرفداران ارتباط با آمریکا که بزرگان لشگری و کشوری به زبان آمده اند و در رسوا ساختن پوتین و بشار اسد از یکدیگر پیشی می گیرند.

آقای علم الهدی می گوید دولت چون نمی تواند مشکل ناترازی ها را حل کند می خواهد از زیر بار لایحه حجاب و عفاف شانه خالی کند تا با غرق کردن مردم در گناه و فسق و فجور آنان را راضی نگاه دارد. این حرف آقای علم الهدی نه تنها خالی از حقیقت است بلکه نتایج و توابع جالبی هم در پی دارد.

و اما بشار اسد و پایان تلخ و تراژیکش. پایانی که می تواند برای اهل عبرت درس های بسیار داشته باشد و برای اهل غفلت صرفا یک داستان باشد. داستانی که مدام آن را مرور کنند و به دنبال دلایل فانتزی باشند که اگر چنین می کرد و چنان نمی کرد کماکان می توانست تسمه از گرده مردم نگونبخت سوریه بکشد و در کاخی که از ابوی بزرگوارش به ارث برده بود به زندگی شاهانه اش ادامه دهد.

از دیروز با خودم فکر می کنم اگر فردا روزی بخواهند درباره مجلس کنونی شورای اسلامی قضاوت کنند چه خواهند نوشت؟ یعنی اگر فردا روزی که همه ما روی در نقاب خاک بکشیم و دیگر نه نشانی از جبهه پایداری باشد، نه نشانی از سردار قالی باف. نه نشانی از صاحب این قلم باشد و نه نشانی از روزنامه نگاران سیاه نمایی که بخواهند خدمات صادقانه مسئولان وقت را زیر سئوال ببرند، یک نفر پیدا شد و دلش خواست درباره همین روزها چیزی بنویسد، چه خواهد نوشت؟

ظاهرا کاریش نمی توان کرد. تقدیر تاریخی مان را عرض می کنم. یا قرار است از این طرف بام بیفتیم یا از آن طرف. یا چنان در آمریکاستیزی افراطی در می غلتیم که فکر می کنیم مثل ملانصرالدین باید تا پایان عمر بر سر حرفمان بمانیم یا چنان در تفریط آمریکاپرستی غرق می شویم که حال آمریکن فیل ها را هم بهم می زنیم.

« مگر من زنده ام؟ مگر این سینما زنده است؟ جواب این مردن ها را کی می دهد؟ آیا سینما همینی است که هست؟ مردهایی که به جای زن ها می رقصند؟ ». این حرف های مسعود کیمیایی است. حرف هایی به بهانه نخستین سالمرگ دوستش داریوش مهرجویی. دوستی که سال گذشته در چنین روزهایی به همراه وحیده محمدی فر سلاخی شد و تا به امروز وضعیت پرونده اش روشن نیست.

توهین های پی در پی تلویزیون به مسعود پزشکیان داد طرفداران رئیس جمهور را درآورده. حق هم دارند. نامردی است. با رسانه ای که پول مردم بی پناه را به جیب می زند و سال به سال به بودجه هنگفتش افزوده می شود و روز به روز از مخاطبانش کاسته می شود، به تنها نماد مردم سالاری حمله کردن عین ناجوانمردی است. اما چه توقعی است؟

پناهیان در یکی دو ماه اخیر حسابی مریدانش را غافلگیر کرده است. ابتدا با هواداری از قالیباف و بلافاصله حمایت از جلیلی و حالا هم هواداری تیفوسی از پزشکیان. دو طیف هوادار قالیباف و جلیلی با دیدن و شنیدن این مواضع حسابی آب روغن قاتی کرده اند. طرفداران آقای پزشکیان هم هاج و واج مانده اند که این چه بوالعجبی است!

می خواستم درباره امیدواری از اتفاقات یکی دو روز اخیر بنویسم اما بلافاصله این بیت به ذهنم رسید: یک عمر صرف بستن دل شد به این و آن روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت از تلخ ترین ابیات شعر فارسی است و بدبختانه گویی تقدیر تاریخی ما هم هست. مدام به شخصی یا واقعه ای دل می بندیم اما روزگار نامراد اصلا فرصت نمی دهد بلکه دو روزی را با این خیال سر کنیم که بالاخره توی کوچه ما هم عروسی می شه. هنوز حلاوت خیال درست و حسابی توی جانمان ننشسته که...زرشک.

به پیرمردی هفتاد ساله گیر دادن که چرا بلد نیستی یک متن را از رو بخوانی و یا این که دایره لغاتت محدود است چه دردی از ما دوا خواهد کرد؟ اگر عیب جویان در صف مخالفان و دشمنان پزشکیان بودند ایرادی نداشت. می گفتیم کلوخ انداز را پاداش سنگ است. آن روزی که منتقدان بی انصاف آقای رئیسی لغزش های زبانی او را به سخره می گرفتند و حتی گاهی ناجوانمردانه چیزی را که او به درستی عنوان کرده بود غلط می خواندند باید فکر این جاهایش را هم می کردند.

همه آن هایی که از فهرست اسامی پیشنهادی کابینه آقای پزشکیان حیرت زده شدند و یا سرخورده، هنوز تصوری رمانتیک و خام از عالم سیاست دارند. یعنی جدی جدی منتظر بودند بر اثر یک سانحه طبیعی یا غیر طبیعی خط و ربط سیاسی در این کشور از اساس دگرگون شود و جهان بعد از آن بر مراد آن ها بگردد؟ یعنی این قدر کودکانه؟ اگر قرار است بگویند تو چرا رای دادی بگذارید همین اول دعوا نرخ تعیین کنم.

یعنی حسن روحانی که از روز اول شکل گیری این نظام در مهم ترین و بنیادی ترین ارکان این نظام کاره ای بوده نمی داند اوضاع از چه قرار است و من عامی سیاست ندان می دانم؟

هنوز یکی دو ماه از رفتن پیر مردِ آرامِ یزدی از فرهنگستان علوم نگذشته است که بر همگان آشکار شد وجود آن نازنین مرد در مقام ریاست آن نهاد از چه آسیب هایی جلوگیری می کرد. یکیش همین دخالت های بی جای شورای عالی انقلاب فرهنگی که منجر به استعفای آقای فرجی دانا شده است و تازه این اول عشق است و باش تا صبح دولتت بدمد.

سخنان زیدآبادی درباره فضای باز مطبوعاتی،این روزها دادِ خیلی ها را درآورده.

خب این اولین بار نیست که یکی از جدی ترین منتسبان و منتصبان قالیباف به عربستان حمله می کند. این بار البته خیلی جدی تر از گذشته.

یکی دو روزی است که دارم فکر می کنم خبرنگار روزنامه کیهان و جوان و آقای رئیسی واقعا فکر می کنند مردم حال و روزشان خوب است و یا ما را سر کار گذاشته اند؟ جدی می گویم. قصد تمسخر ندارم.

چی شد؟ درست نفهمیدم. رئیس شورای اطلاع رسانی دولت نامه زده و رسما از استانداری ها خواسته تا اهالی رسانه را از این که هستند بیشتر در مضیقه قرار دهند و آن ها را به دستگاه قضا معرفی کنند؟ ماجرا مربوط به یکی دو ماه پیش است.

عکاس خبرگزاری تسنیم را طالبان دستگیر کرده اند. همان موجوداتی که  خبرگزاری تسنیم و نظائر ایشان مدت ها سعی در تطهیرشان داشتند و با ما سرِ ستیز که: چرا با طالبان چنان که شاید و باید مهربان نیستید؟ بگذریم. فعلا وقتِ سرزنش دوستان تسنیم و همفکرانشان نیست. فعلا اولویت ما آزاد شدن یک ایرانی از بندِ کسانی است که دشمنان قسم خورده انسانند. اما بگذارید داستان دیگری را برایتان تعریف کنم.

یکی از بزرگ ترین مصیبت های ما در دهه های اخیر در تحلیل مسائل و مباحث نظری، عشق و نفرت است.

این روزها یاسر جبرائیلی و علی علیزاده و نظائر آن ها دور برداشته اند که آهای ایهالناس اگر می بینید قیمت دلار سر به فلک کشیده است و داشتن مسکن به آرزویی محال بدل شده است و مرغ و تخم مرغ غذایی لاکچری محسوب می شود و سفر داخله و خارجه جزو تفریحات گران قیمت تعریف می شود، مقصرش نه دولت و مجلس انقلابی که مشتی ضدانقلاب و لیبرال اند.

آقای رئیسی! خیلی محکم و قاطعانه فرمودید بساط کشف حجاب را جمع می کنید. چنان که پیشتر قاطعانه فرموده بودید تورم را مهار می کنید و جلوی رشد قیمت دلار را می گیرید و سالانه صدها هزار مسکن می سازید و شغل ایجاد می کنید و...الخ.

هفت هشت ده سالی بود که تلویزیون نداشتیم. یعنی در یکی از همین اسباب کشی های بی شمار، یک بار بر اثر تنبلی آنتن تلویزیون نصب نکردیم.

این روزها طرفداران آقای رئیسی به شدت در پی اثبات این مدعایند که رئیس جمهور شب ها از شدت ناراحتی برای مردم محرومی که زیر بار مهار تورم دارد استخوان هایشان له می شود خواب به چشمانشان حرام شده است.

بنده خدا عزت الله ضرغامی، بنده خدا محمد باقر قالیباف، بنده خدا محسن رضایی. گاهی حقیقتا دلم به حال این بندگان خدا می سوزد. عمری را در حسرت رئیس جمهور شدن عمرشان را سپری می کنند و میدان پاستور به آن ها روی خوش نشان نمی دهد که نمی دهد. گناه دارند.

چند نفر از مامورین نیروی انتظامی در درگیری با اشرار به شهادت می رسند. بنا به قول مدعی: روزنامه های اصلاح طلب این خبر را کار نمی کنند.

این روزها بازار سیاست بازان حسابی داغ است. به قولی بره کشون روزنامه نگارهاست. این یکی آن یکی را افشا می کند. آن یکی آبروی این یکی را می برد.

ظاهرا دعوا در آن بالا بالاها حسابی بالا گرفته. یکی تایید می کند و دیگری تکذیب. ماجرای گشت ارشاد را می گویم.

عجیب است. با این که مدت های مدیدی مریض احوال بود و دیگر این اواخر رفت و آمدش به بیمارستان زیاده از حد، بازهم هربار که می شنیدیم اوضاعش بهم ریخته هری دلمان می ریخت که نکند این بارِ آخر باشد.

کم تر پیش می آید کسی مصداق این مصراع واقع شود: آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری. اما اگر کسی همای اوج سعادت بر شانه هایش نشست و شد مصداق این شعر، باید قدر داشته هایش را بداند.

یکی از تازه ترین کتاب هایی که اخیرا خوانده ام (آقای سناریست) نام دارد. عنوان فرعی کتاب (حدیث نفس و آثار سعید مطلبی)‌ است.

این روزها کم تر کسی را دیده ام که بگوید در تلویزیون فلان برنامه را دیده ام. اما تا دلتان بخواهد کسانی را دیده ام که پیگیر فیلمی یا سریالی و یا حتی برنامه ای مثل مسابقه و شو از پلتفرم های جدید هستند. جالب بود و یک بار دیگر مرا به این فکر انداخت که چرا باید چنین باشد؟

برای نوشتن از رخشان بنی‌اعتماد نیاز به بهانه نیست. او آن‌قدر در زندگی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی ما حضور پررنگی داشته که به خاطر آوردنش نیاز به بهانه‌ای نداشته باشد اما برای آنان که تقویم اهمیت دارد باید عرض کنم ۱۴ فروردین سالروز تولد اوست. سالروز تولد هنرمندی که از قضا هم زن است و هم شاید اجتماعی‌ترین فیلم‌ساز ما.

تا همین چند روز پیش فکر می‌کردم آقای داریوش اقبالی در میان خوانندگان موسیقی پاپ فارسی یک استثناست.

این روزها چیزهای عجیب و غریب کم نمی شنویم. عادت کرده ایم البته. روز و روزگاری است که کم تر کسی از سر خرد و تامل سخنی را بر زبان می آورد اما مشکل این جاست که حرف بی حساب و کتاب این همه مشتری پیدا کرده است و عده ای که به ظاهر کم هم نیستند این حرف ها را وحی منزل می پندارند.

مثل خیلی چیزهای دیگر هنوز هم فکر می کنیم باید هرچیزی را یک جورهایی با امر مقدس پیوند بزنیم. این موضوع بیش از آن که به دغدغه دینی و معنوی ما برگردد یک جورهایی گریز از مسئولیت و شانه خالی کردن از کوشش و تلاشی هم پای دیگران است.